Daddy's Girl

2011 – ika-lima na ng umaga. Hindi mo napansin na ang boses niya ang nakapagmulatsa iyong diwa. Nakahanda na sa loob ng banyo ang iyong tuwalya. Nakabihis ka na. Naghahanda ka na para sa iskwela. Pagkatapos ng ilang minutong paikot-ikot sa loob ng bahay, nakahanda ka na para sa isa na namang araw ng pagbibiyahe nang isang-oras at kalahati, habang siya, nasa labas, naghihintay mahalikan ka sa noo, at sabihing “Ingat.”

2010 - Dagli kang tumayo sa iyong pagkakaupo - ang upuang marami-rami tagahanga ng tren ang nakikipagkumpitensya - nang marinig ang “arriving at Santolan terminal station. Huli ka na. Sabi mo nandito ka na ng alas sais ng gabi. Alas siyete na. Nagmadali kang bumaba ng hagdan, umalis ng estasyon, at naglakad patungo sa Petron. Habang naglalakad, naiisip mo ang mga posibleng mangyari pagdating, ang mga posibleng sabihin sa iyo, ang mga posibleng

mararamdaman mo dahil sa palpak mong time management: ang pagpupuyat mo, ang pagpapalipas mo ng gutom, ang organisasyon mong simula’t sa pul hindi na niya nagustuhang salihan mo. Nakapasok ka na sa sasakyan. Tahimik ang paligid.

2009- Agosto. Unang beses mong irepresenta ang iyong iskwelahan, at mukhang panghuli ‘pagkat malapit ka nang magtapos. Nakatutok ang ilaw. Nakahanda na ang bawat isa. Handa na rin ang mga manonood sa kanilang mga bias kung sino sa labindalawang iskwelahan ang pinakamahusay.Tumingin ka sa kanan, tumingin ka sa kaliwa. Hindi, wala siya para makita ang isang parte ng iyong buhay na paniguradong ikasisiya niya. May trabaho siya. Naiingit ka sa mga kasama mong nariyan ang magulang para mapanood sila. Lights, camera, action.

2008 - Nararanasan mo na ang kasiyahan ng pagkakaroon ng barkada. Napakasarap

ng pakiramdam ng pagtatanggap sa iyo. Ito ang mga oras na mas nanaisin mo pang lumabas kaysa nasa bahay lamang. Napansin niya kung gaano kadalas ka nang may lakad kasama ang mga binabanggit mong pangalang hindi naman niya kilala. Sa kasamaang palad, hindi siya basta-basta pumapayag. Mahigpit siya. Ikaw naman kasi ang bunso. Ikaw pa ang nag-iisang babae. Bilang bata, hindi madaling hindi makuha ang gusto mo. Mas pinapayabong lang nito ang mga batang emosyon. Hangga’t sa dumating ang panahon na unti-unting lumalawak ang distansya mula sa iyo at sa kanya. Tila isa itong black hole na dahan-dahang pinapakalimot ang masasaya ninyong memorya tuwing magkasama.

2006 - Tuwing huling linggo ng buwan, may inaabangan ka sa kanyang bughaw na plastik bag na ang tagal tagal na niyang ginagamit (maliban na lang kung mapunit at kailangan ng panibago). Kadalasan, lolokohin ka pa niya, sasabihing nakalimutan niya ang iyong hinihintay. At makikita niya ang malungkot mong mukhang nakahaba na ang nguso at sasabihing, “makakalimutan ko naman ba?” Dagli mong kukunin ang komiks gamit ang iyong mga kamay. Bubuksan mo ito kasama ang hindi mapintang kasiyahan, habang tititignan ka lamang niya - nakangiti.

2005 - Nakita mo ang saya sa kanyang mga mata nang umakyat kayo sa entablado para isabit sa iyo ang medalya bilang isa sa pinakamahuhusay na estudyante. Mula nung araw na iyon, sinabi mo sa sarili mo, gusto mo ulit makita ang pinta ng kanyang mukha na iyon. Mangyayari

iyon ulit.

2003 - Naalimpungatan ka. Ngayon lang ang araw na napagtanto mong hinahalikan ka niya sa noo bago siya pumutang trabaho. Kasama nito ang mga salitang ikalulugod mo rin kung gising ka sana, “I love you. I love you, anak. Be a good girl.”

2001 - Kadalasan, may lakad siya sa kanyang day-off. Nakatingin ka lang sa kanya habang nagpapaikot-ikot siya sa bahay sa paghahanda. Nakita ka niya, ngumiti, tinanong ka kung gusto mo ba sumama. Tumango ka. Sabi niya sa iyo, “magbihis ka na.” Humirit ka na gusto mong manood sa sinehan. Iyon ang una at huli mong pelikula sa sinehan kasama siya.

1998 - Kakatapos niyo lang paagtagpi-tagpiin ang mga parte ng happy meal ng Mcdonalds. Isa sa mga ginagawa niyo sa kanyang mga libreng oras.

1993 - Pakiramdam mo may gumising sa iyo sa isang mahabang tulog, at hindi mo mapigiliang umiyak. Umiiyak ka nang umiiyak sa ganda ng liwanag na unang beses mo pa lang nakikita. May narinig kang boses bukod pa sa boses ng malambing na babae, na nakikilala mo dahil sa pagbibigay sa iyo ng pakiramdam na hindi ka mapapahamak dahil nariyan siya. Naramdaman mo ang kasiyahan sa kanyang tinig na tila inaangkin na niya ang kasiyahan ng buong mundo - isang kasiyahan na hindi mapapantayan ng kahit anong bagay sa mundo. “Anak, ito na si papa.”