"Spiritual Pedagogy"

Ang akdang patungkol sa ispiritwal na sining ng pagtuturo ay tinatalakay kung paano makatutulong ang interbensyon ng mga araling ispiritwal sa kabuuang edukasyon ng isang estudyante. Pagtatalakay tungkol sa kumpletong edukasyon at ispiritwalidad, gusto kong ibahagi ang isang karanasang bagay rito.

Lumaki sa komunidad kung saan ang ispiritwalidad ay mas lalong pinapahalagahan sa edukasyon, ang pagiging relihiyoso sa ilang pagkakataon ay tila konektado sa “academic standing” ng isang estudyante. Noong ako ay nasa mababang paaralan pa lamang kung saan ako ay nagsimulang mag-aral kasama ang De La Salle Brothers, ang pamumuhay bilang Kristiyano ay tunay na importante sa bawat taon, sa pagpapalakas ng paniniwala at relasyon sa Panginoon. Ngunit hayaan niyo muna akong tuuanan ng pansin ang ispiritwalidad at ang pagiging relihiyoso na base na rin sa akda. Ang ispiritwalidad ay isang katuparan ng sariling prinsipyo, na nababase rin sa sariling paniniwala. Ang panatisimong relihiyon o “religiosity”, sa kabilang dako, ay tapat na pagsasanay sa relihiyon ng isang tao.

Ang ating kaalaman patungkol sa paniniwalang Katolisismo, ang relihiyon ng mga “Brothers”, ay importanteng bahagi sa ating pag-aaral. Naalala ko ang isang pagkakataong na ako ang may pinakamataas ng marka sa isang subject, at iyon ang nagbigay daan para ako ay maging isang honor student.

Sa repleksyong ito, kadalasan kong ginagamit ang karanasan ko bilang Lasalyano sa panlahatang edukasyon (holisticframework) nakuha sa mga nagdaang taon. Bilang isang Lasalyano, laging nakatanim sa amin na kahit anong gawin namin, palaging dapat ay para sa asosasyon; kaya naman, ang kabuuang edukasyon na ito ay isang balangkas na para sa lahat. Dahilan na rin sa espiritwal na saysay na dinadala nito sa isang aralin, mag-aaral, at gurong mayroon tayo, ang panlahatang edukasyon ay nakakamit.

Naniniwala akong ang panlahatang edukasyon ng isang tao ay mas madaling makamit kung ang mga propesor mismo, bukod sa pagtuturo, ay gugustuhing makilahok sa proseso ng pagkatuto. Nabanggit din sa mga akdan na habang ang mga guro ay nagpapamalas ng espiritwal na sining ng pagtuturo, pakikiramay, karisma, at pagkamapagpatawa ay importante rin. Kalahati ng buong pamamalagi ko sa akademya (na plinano kong mahigit kalahti ng aking buhay), may mga guro akong nakilala na nagbigay ng marka sa aking puso at pag-iisp dahil sa istratehiyang ginamit nila sa pagtuturo at kung paano nila ako naapektuhan. Bihira lamang ang mga ganitong guro na nag-iiwan ng marka sa mga mag-aaral.

Sa kabuuan, ang espiritwal na sining ng pagtuturo ay importante sa akdemya o sa pananatili sa isang paaralan. Kahit na minsan ay tila hindi napapansin, ito ay isang daan para mahasa at mapamalas ang tinatawag na “intellectual freedom” kung saan maaaring makipagpalitan ng mga opinyon ang mga tao patungkol sa kabanalan na nagaganap. Ang pagkakaroon ng kabuuang edukasyon ay kinakailangan din upang ang isang tao ay hindi lamang sasabak sa kahit anong posibilidad, subalit malulugod din sa  pithaya ng kuryosidad, Ang mga guro, bilang pangunahing tagapagsimula sa proseso ng pagkatuto, ay kinakailangan ding ikonsidera kung paano niya maibibigay ang kanyang makakaya sa pagtuturo at sa pagbibigay marka sa bawat estudyante.